پاورپوینت تحلیل و بررسی موزه گوگن هايم، بيلبائو  اسپانيا
 
بخشی از مطلب
گهري محل موزه بيلبائو رادر يکي از "تقاطع"هاي شهري برگزيد. ناحيه اي صنعتي و متروک، که در امتداد ساحل رودخانه گسترش يافته است و رمپ پل از روي آن عبور مي نمايد، جايي که در مرکز توسعه جديد منطقه قرار دارد. اتصال زنجيره ي مکانيکي حجم هايي که يکي در ديگري مي آميزد، خط اصلي طرح را تشکيل داده است. آفرينش ميداني که نه فقط پذيراي محل فروش بليط موزه مي باشد، بلکه همچنين، دربردارندهي رستوران ها، فروشگاه ها و يک تالار سخنراني کوچک است.
نتيجه، مجموعه اي است که مجتمع را به شهر پيوند مي دهد و در مجاورت اسکله ي ساحلي: در افق ديد سرنشينان هزاران خودروئي که همه روزه از روي پل عبور رودخانه ي نوريون عبور مي نمايند، چشم اندازي پلاستيکي پديد مي آيد که هرگز قبلاًً تجربه نشده است.
در فضاي داخلي ارتفاع پنجاه متري هال، شرايط لازم را براي نصب تاسيسات بزرگ فراهم نموده است(30-1)، ضمن اين که گالري هاي ترازهاي سه گانه ي بالکن، آسانسور بسيار حجيم و فضاهاي متنوع نمايشگاهي را آزاد مي سازد. دفاتر اداري، انبارها و ساير سرويس هاي خدماتي، در ادامه، به حجم طويل و قوسي شکل، به ارتفاع 30متر و درازاي 100متر ملحق مي گردند، که به زير پل نفوذ نموده است. گهري، با تدبير اسکيس ها و طرح هاي پياپي، مصالح را فرم مي دهد و بر تورفتگي و برآمدگي ها مورد بررسي قرار ميدهد. با ايجاد يک مدل ارضاء کننده، مي تواند آن را در کامپيوتر ذخيره نمايد، تا بدين وسيله، مدلي جديد خلق نمايد و مبنايي براي هزاران اصلاح و تغيير ديگر پديدآورد.
يعني توجه به بازيافت، بازسازي و استفاده مجدد از هرآنچه که مواد دورريز و ضايعات محسوب مي گردد. بخش دوم، با سر فصل فضاسازي، مي توانست به شکل گيري فضاهاي عمومي تخصيص يابد، زيرا معمار، پتانسيل هاي نهفته در موقعيت ساختمان ها را مورد شناسائي  قرار مي دهد؛ مجموعه اي  از اقدامات عملي، که در مرکز فعاليت هاي او قرار دارند، کانوني را پديد مي آورند که غالباً جايگاه قطعات هنري نوين است.
بخش سوم، با تمرکز بر روي طرح ادگمار، به "قسمت هاي تقسيم شده ي ساختمان" و دست افشاني ها و پايکوبي هاي معماري  توجه داده است. جداسازي ها، که به عمليات جراحي تشبيه گرديده اند، نه فقط به زايش مشخصه هاي اصلي و فضايي مي انجامند، که در بردارنده نتايج پلاستيکي اند.
سرفصل بخش چهارم، طبعاً مي بايستي آميختگي ناميده مي شد. و چنان که اخيراً ملاحظه گرديد، به وضوح، فقط به مکاشفه ي احساس مجسمه سازي، به معماري مبدل مي گردد، و بالعکس. آميختگي، زيرا هنرهاي مجسمه سازي و معماري درهم مي آميرند، و هماهنگي بيرون و درون ، فضاها و حجم ها، اتمسفر و مواد، چنان است که گويي کنسرت اجرا مي کنند.
نيل به آميختگي تام، و شکوفايي آثاري آنچنان بزرگ، براساس بررسي هاي دقيق عملي و منطقي، برنامه ي طرح را به بخش هاي متفاوت تقسيم مي نمايد. اجزاي مختلف، در طي پيشرفت پروژه، به منظور برقراري بالاترين ميزان تناسب، چه از نظر موقعيت مکاني، و چه از نظر تاثير متقابل برروي يکديگر، دائماً در حرکتند. پرداختن به ضرورت ها، بيش از تثبيت فرم هاي از پيش تعيين  شده، به انعطاف پذيري ذاتي روند عمليات اجرائي و پوياي گفت و گوها با نيرو هاي غيرحاضر در مرحله مطالعات( نظير کارفرما، شهرداري و ...) مي انجامد.
انعطاف در طرح، گهري را از انجام اقدامات سازمان يافته و پلاستيک در زمان مناسب، محروم نمي سازد. نمونه بارز آن را مي توان در تفاوت هاي "فضاهاي اصلي" و "فضاهاي تکميلي" مشاهده نمود.
لويي کان، از زنجيره هاي اصلي و تکميلي، در فرم هاي بسته و فشرده، غالباً نوعي سلسله مراتب فضايي آفريده است، حال آن که گهري، اساساً به پيوند هاي تشريفاتي بي علاقه است، و با تفاوت ها، رفتاري واژگونه دارد. قسمت هاي پايه اي طرح را اغلب در مسيرهاي مستقيم مي گنجاند، و در بيرون، به آزادسازي تمامي  سيستم هاي تکميلي مي پردازد.      
و......